Inge Simonis

Nadat Simonis heel wat jaren serviezen had gemaakt, bracht corona nieuwe kansen voor haar mee. Er kwam eindelijk tijd in de agenda om ander werk te maken. Tegenwoordig maakt ze interieurproducten die zijn geïnspireerd op architectuur, zoals plantpotten, grote lampvoeten en tafels, waardoor ze haar jeugddroom alsnog kan verwezenlijken zonder last te hebben van schoonheidscommissies.

"Het was liefde op het eerste gezicht, ik zat in het laatste jaar van mijn studie Ruimtelijke vormgeving (St. Joost Breda) en was vastberaden architect te worden. Maar van de een op de andere dag veranderde dat toen ik een brood klei in handen kreeg.

​​Na de academie bouwde ik mijn slaapkamer om tot atelier en toen begon het eigenlijk pas. Ik heb heel veel lange dagen op het atelier doorgebracht en cursussen gevolgd om mezelf de kennis van het materiaal aan te leren. Er waren momenten van groot geluk en diepe ellende als de oven openging.

​Van kinds af aan heb ik altijd geroepen dat ik de wereld een beetje mooier wil maken en wist al vroeg dat ik dat in de architectuur wilde doen.
Ik dacht altijd dat het grootschalig moest zijn om een statement te maken maar die bewustwording zit hem eigenlijk in heel kleine dingen.

Voor mij zijn dat gebruiksvoorwerpen van keramiek. Keramiek is heel tactiel en werken ermee is heel intuïtief. Als iets niet goed voelt dan wordt het hem niet.​ Juist door handgemaakte producten besef je dat alles energie heeft. Je werkt toch ook niet lekker in een onmenselijk groot gebouw zonder ramen of met heel lage plafonds? Waarom zou je je dan omringen met massaal geproduceerde producten?”